De zanger en liedjesschrijver Willy DeVille liet na zijn overlijden een omvangrijk oeuvre achter. Op de drie cd´s onder de naam Collected staat een representatieve verzameling van songs tussen 1976 en 2009. Tijd voor een terugblik op de veel bewogen carrière van deze markante muzikant. Willy was behalve een begenadigd songschrijver vooral een fenomenale blanke soulzanger die met zijn vele energieke en bezielende live concerten en albums de harten van vele fans veroverde. Het blog zwijmelen op de muziek van Willy DeVille gaat over de New Yorkse rauwe romanticus die liedjes zong over love and emotion. Zijn grootste hits waren Spanish Stroll, Demasiado Corazon en Hey Joe.
For text in English please scroll below
INSPIRATIEBRONNEN
Als kind luisterde Willy DeVille (pseudoniem van William Borsey en de zanger van de band Mink DeVille) naar alle muziekgenres die op de radio werden gedraaid: rock ’n roll, soul, latin, doowop en rhythm & blues. Zijn voorkeur ging uit naar romantische, haast sentimentele liedjes. De songschrijver Doc Pomus, soulzanger Ben E. King, blueslegende Muddy Waters en zangeres Billy Holiday waren zijn grote inspiratiebronnen.
DE HIT SPANISH STROLL
Mijn eerste kennismaking met de muziek van Mink DeVille was het nummer Spanish Stroll. Een rocknummer waarin meer werd gesproken dan gezongen, zoals Lou Reed dat deed in Walk On The Wild Side. Niet alleen de muziek sprak me aan, ik was ook geïntrigeerd door het uiterlijk van de broodmagere zanger van de New Yorkse band. In de Toppop clip had zanger Willy DeVille een karakteristieke zwarte kuif, een dun snorretje op zijn bovenlip, een gouden voortand en oorbellen. Hij droeg een stijlvol maatpak en een hagelwit overhemd. Wat een coole en nonchalante gast.
Videoclip: Spanish Stroll – Mink DeVille (het verhaal achter het nummer)
PUNK ETIKET
Mink DeVille was één van de huisbands van de New Yorkse CBGB Club. Andere punkbands als Talking Heads, Television, the Ramones en Blondie legden in dezelfde periode in de CBGB Club de basis voor hun latere successen. Mink DeVille kreeg vanwege zijn connectie met de CBGB club het punk label opgeplakt. “De muziekindustrie wil een genre etiket op elke band plakken,” zei Willy. “Onze muziek heeft geen associaties met punk. Het is een muzikale mengeling van 60s rhythm & blues, soul, blues, latin en rock ’n roll in een New Yorkse stadssound,” zei Willy. Zijn songs gingen over de liefde en zijn verzorgde uiterlijk en gentleman kleding stonden haaks op de punk scene.
DE EERSTE DRIE ALBUMS
Spanish Stroll was de succesvolle single van het debuutalbum Cabretta uit 1976. Op Cabretta wisselden ratelende rocksongs en sentimentele ballads elkaar af. Met dit album, de hit Spanish Stroll en het punk label dat aan hem kleefde, brak Mink DeVille door. Het tweede album Return To Magenta was op dezelfde leest geschoeid als het debuutalbum met rocknummers en ballads. Le Chat Bleu – zijn derde album – werd in Parijs opgenomen met accordeons en strijk arrangementen. Le Chat Bleu riep verdeelde reacties op. De platenmaatschappij wilde de plaat aanvankelijk niet uitbrengen in Amerika omdat de sound te Europees was.
HET ALBUM COUP DE GRÂCE
Ik verloor na Spanish Stroll de band enkele jaren uit het oog en het oor totdat mijn broer Anno met de lp Coup de Grâce van Mink DeVille thuiskwam. Op de hoes prijkte Willy in een zwart pak met een paarse blouse, een vetkuif en een snorretje. Meerdere keren luisterden Anno en ik naar het album gevuld met liefdesliedjes op zijn zolderkamer. We vonden het een sfeervol en coherent album.
ROCKPALAST EN PINKPOP OPTREDENS
Mink DeVille stond op de affiche voor een live optreden tijdens de fameuze Rockpalaβt nacht (1981). Zijn concert werd live op de Duitse tv uitgezonden. Ik zat aan de buis gekluisterd en zag en hoorde dat de prima band een dampend concert gaf waarbij de rocknummers en ballads met veel bezieling werden gebracht.
Groot was mijn enthousiasme toen ik hoorde dat Mink DeVille in 1982 op Pinkpop kwam. Er werden weinig popconcerten in Limburg georganiseerd en Pinkpop was mijn jaarlijkse muzikale hoogtepunt en uitstapje. Willy en zijn band waren in vorm. Ze gingen tot aan het gaatje en wisten het publiek voor zich te winnen. De bandleden uit de New Yorkse wijken Little Italy en Spanish Harlem leken met hun stijlvolle pakken zo weggelopen uit een gangsterfilm.
Dit overtuigende optreden op die warme zonnige dag in het Burgemeester Damenpark in Geleen was voor mij het hoogtepunt van het Pinkpop festival. Wat een band en wat een geweldige performer!
VAN MINK DEVILLE NAAR WILLY DEVILLE
Willy werd de personificatie van Mink DeVille. Mensen noemden hem Mink en dat viel hem zwaar. Hij ging daarom later verder onder de artiestennaam Willy DeVille. De Amerikaanse muzikant kende een oplevingen met het album Miracle (1987) geproduceerd door Mark Knopfler (Dire Straits) waarbij het nummer Storybook Love in de film The Princess Bride te horen was.
Jaren later in 1992 maakte hij naam met de warmbloedige mariachi versie van de klassieker Hey Joe van JimiHendrix.
Het bleef daarna weer een tijdje stil rond Willy en dan ineens was hij er weer met een nieuw album of een concerttournee. Zijn muziek schoof steeds meer op in de richting van cajun en blues.
DE NEW ORLEANS PERIODE
Zijn verhuizing naar New Orleans zorgde voor nieuwe muzikale impulsen. Willy nam het Victory Mixture album op in eigen beheer. Het is een heerlijk tribute album met soul en Rhythm & Blues nummers uit New Orleans van de jaren ’50 en ’60. Met Dr. John, Eddie Boo en Johnny Adams initieerde hij de New Orleans Revue. Het gezelschap toerde ook door Nederland.
ACOUSTIC TRIO
Na 2000 bleef Willy optreden in een kleinere bezetting met akoestische instrumenten zoals bas, piano en accordeon. Het volle bandgeluid met elektrische gitaren, scheurende saxofoons en drums waren verdwenen. De muziek kreeg hierdoor meer ruimte om te ademen. Hij putte daarbij uit de songs van zijn eigen omvangrijke oeuvre en speelde unplugged rock ’n roll klassiekers uit de jaren ’50 en ’60. Het is te horen op het album Acoustic Trio live in Berlin (2002).
Het excessieve drugsgebruik begon zijn tol te eisen. De geschreven songs spraken minder tot de verbeelding en Willy’s stem nam met de jaren in kracht af. Zijn lichaam liet hem steeds vaker in de steek. Het waren uiteindelijk niet de drugs en de drank die hem velden, maar alvleesklierkanker die Willy op 58-jarige leeftijd de das om deden op 6 augustus 2009.
OPTREDENS
De concerten waren een belevenis., waarbij Willy en de band zich met hart en ziel. gaven Hij was een charismatische performer en de grote blikvanger op het podium in een broeierig nachtclubsfeertje. Willy zong hartverscheurend, schreed over het podium en rookte met zwierige gebaren de ene na de andere sigaret. In zijn laatste jaren was Willy slecht ter been en zat hij op een barkruk. Hij praatte de nummers aan elkaar als een entertainer.
Willy was een romanticus en hield van rozen. Zo drapeerde hij een tijd lang met een slinger van rode rozen de microfoonstandaard bij concerten. Ook gooide hij aan het einde van zijn concerten een bos rozen het publiek in. Willy DeVille zag ik tussen 1982 en 2005 verschillende keren spelen in het clubcircuit en op festivals. Aan de club optredens met zijn elektrische band (met saxofonist) uit de jaren ’80 bewaar ik de beste herinneringen.
IMAGO
Een straatschuimer met klasse en bravoure, zo betitelde Willy zichzelf. Zijn uiterlijk door de jaren heen maakte hem haast even uniek als zijn muzikale verrichtingen. Het scherp getekende gelaat met wisselende haardrachten, hoofdbedekkingen en versieringen en altijd opvallende kleding. In de Mink DeVille tijd zag Willy eruit als een chique en broodmagere zigeuner. Met stakerige benen, een karikaturale kuif, een dun snorretje, oorbellen, een gouden voortand, een maatpak met een smalle stropdas en Italiaanse puntschoenen. Hij kon zo doorgaan voor een maffiabaas of beroepspokeraar.
Na 2000 kreeg Willy een vadsiger postuur. Hij kleedde zich vaker als een piraat. In zijn laatste jaren zag Willy eruit als een halve indiaan. Hij zei af te stammen van de Mohikanen. Willy zag er ziek, lijkbleek en mager uit en hij had een paardenstaart. Het haar aan de zijkanten van zijn hoofd was opgeschoren.
Mister Willy DeVille
Links: afkomstig van Pinterest
Rechts: https://dangerousminds.net/comments/lessons_in_being_hip_the_willy_deville_school_of_cool
TURBULENT LEVEN
Het muziek maken ging vergezeld van een turbulent leven met veel drugs en drank. Er deden vele verhalen over de hem de ronde. Bijvoorbeeld over ruzies met platenmaatschappijen. Hij zou bovendien onhebbelijk zijn voor de bandleden die kwamen en gingen. Willy bezat een paardenranch die failliet ging. Zijn tweede vrouw had zelfmoord gepleegd toen ze ontdekte dat Willy verliefd was op een andere vrouw. Na een auto-ongeluk in 2000 liep hij met een stok en had een kunstheup. Willy zou aan depressies en suikerziekte leiden. Waar of niet waar, de passie voor de muziek hield Willy op de been.
DOORBRAAK BLIJFT UIT
In tegenstelling tot Bruce Springsteen, lukte het Willy DeVille niet om door te breken naar het grote publiek. Er zijn genoeg redenen te noemen. Zoals de problemen met platenmaatschappijen. En het vasthouden aan het maken van traditionele muziek die niet in een hokje te plaatsen was. Hij kreeg weinig erkenning in de VS,. Daarnaast was Willy eigenzinnig en drugsgebruiker. Al deze redenen dwarsboomden de doorbraak naar het grote publiek.
Ik heb vele uren met veel plezier geluisterd naar zijn rock, soul en Latijns-Amerikaanse roots nummers en de karakteristieke stem van Willy DeVille. Hij belichaamt de Amerikaanse muziek uit de vorige eeuw. De optredens in de clubs met de elektrische band zullen me altijd bij blijven. Met zijn sentimentele songs brengt hij mij in vervoering en even vlucht ik uit de werkelijkheid. Hij balanceert op het randje van het sentiment maar hij komt er mee weg. Willy weet als geen ander zijn tijdloze nummers overtuigend aan de man te brengen. Jammer dat Willy DeVille een voetnoot is in de muziekgeschiedenis. De muzikant vond erkenning bij een kleine, trouwe schare aan fans vooral in West-Europa. Op basis van zijn zang kwaliteiten, liveoptredens en imposante oeuvre had hij meer erkenning verdiend bij een groter publiek.
10 GOEDE SONGS:
1, Just To Walk That Little Girl Home / 2. Heaven Stood Still (Le Chat Blue album);
3. Love and Emotion / 4. Maybe Tomorrow / 5. You Better Move On (Coup de Grâce album);
6. The Night Falls / 7. Storybook Love (Miracle album);
8. Across The Borderline (Horse of a Different Color album);
9. Let It Be Me (Acoustic Trio live in Berlin album);
10. You’ll Never Know (Loup Garou album)
5 GOEDE ALBUMS:
1. Le Chat Bleu (1980) Score 7.5/10
2. Coup de Grâce (1981) Score 9/10
3. Victory Mixture (1990) Score 7.5/10
4. The Backstreets of Desire (1992) Score 7/10
5. Horse Of A Different Colour (1999) Score 7/10
Verzamelalbum:
Collected (2015) Score 8/10
Links:
Garland Jeffreys albums: Garland Jeffreys Albums – Pop music and rock
Zwijmelen op de muziek van Willy DeVille is een blog van: © Pieterjan Brands, augustus 2024
Photo by alterna2 on Foter.com
Into ecstasy with the music of Willy DeVille
The singer and songwriter Willy DeVille left an extensive oeuvre behind after his death. The three CDs under the name Collected contain a representative collection of songs between 1976 and 2009. Time to look back at the eventful career of this remarkable musician. Willy DeVille was not only a gifted songwriter, he was also a phenomenal white soul singer who conquered the hearts of many fans with his many energetic and inspiring live concerts and albums. The New York raw romantic sang songs about love and emotion. His greatest hits were Spanish Stroll, Demasiado Corazon and Hey Joe.
As a child, Willy DeVille (pseudonym of William Borsey and singer of the band Mink DeVille) listened to all genres of music played on the radio: rock ’n roll, soul, Latin, doo-wop and rhythm & blues. His preference was for romantic, almost sentimental songs. The songwriter Doc Pomus, soul singer Ben E. King, blues legend Muddy Waters and singer Billy Holiday were his great sources of inspiration.
Photo by zilverbat. on Foter.com
THE SONG SPANISH STROLL
My first introduction to the music of Mink DeVille was the song Spanish Stroll. A rock song in which more was spoken than sung, in the way Lou Reed did in Walk On The Wild Side. Not only the music appealed to me, I was also intrigued by the appearance of the skinny singer of the New York band. In the Dutch music program Toppop clip, singer Willy DeVille had a characteristic black crest, a thin moustache on his upper lip, a gold front tooth and earrings. He wore a stylish tailored suit and a crisp white shirt. What a cool and nonchalant guy.
PUNK LABEL
Mink DeVille was one of the house bands of the New York CBGB Club. Other punk bands like Talking Heads, Television, the Ramones and Blondie laid the foundation for their later successes in the CBGB Club during the same period. The band got the punk label because of his connection with the CBGB club. “The music industry wants to put a genre label on every band,” Willy said. “Our music has no associations with punk. It’s a musical blend of 60s rhythm & blues, soul, blues, Latin and rock ’n roll in a New York City sound,” Willy said. His songs were about love, and his well-groomed appearance and gentlemanly clothes were at odds with the punk scene.
THE FIRST THREE ALBUMS
Spanish Stroll was the successful single from the 1976 debut album Cabretta. Cabretta alternated with rattling rock songs and sentimental ballads. Mink DeVille broke through with this album, the hit Spanish Stroll and the punk label that stuck to him. The second album, Return To Magenta, was along the same lines as the debut album, with rock songs and ballads. Le Chat Bleu – his third album – was recorded in Paris with accordions and string arrangements. Le Chat Bleu provoked divided reactions. The record company initially didn’t want to release the album in America because the sound was too European.
COUP DE GRÂCE
After Spanish Stroll, I lost sight of the band for a few years until my brother Anno came home with the album Coup de Grâce by Mink DeVille. On the cover was Willy in a black suit with a purple blouse, a fat crest and a moustache. Anno and I listened to the album filled with love songs in his attic room several times. We found Coup de Grâce an atmospheric and coherent album.
ROCKPALAST AND PINKPOP GIGS
Mink DeVille was on the bill for a live performance at the famous Rockpalaβt night (1981). His concert was broadcasted live on German TV. The great band gave a steaming concert with rock songs and ballads with a lot of enthusiasm.
I was very enthusiastic when I heard that Mink DeVille was coming to Pinkpop in 1982. There were few pop concerts in Limburg and Pinkpop was my annual musical highlight and outing. Willy and his band did a great gig. They went all the way and won over the audience. The band members from New York’s Little Italy and Spanish Harlem looked like they had stepped straight out of a gangster movie, with their stylish suits.
This convincing performance on that warm sunny day in the Burgemeester Damenpark in Geleen was the highlight of the Pinkpop festival for me. What a band and what a great performer.
Videoclip: Live op Pinkpop 1982 – Mink DeVille
FROM MINK DEVILLE TO WILLY DEVILLE
Willy became the personification of Mink DeVille. People called him Mink and it was hard for him. He therefore continued under the stage name Willy DeVille. Willy had a revival with the album Miracle (1987) produced by Mark Knopfler (Dire Straits) where the song Storybook Love was featured in the film The Princess Bride.
In 1992, he made name with the warm-blooded mariachi version of Jimmy Hendrix’s classic number Hey Joe.
It was quiet around Willy for a while and then suddenly he was back with a new album or a concert tour. His music moved more and more in the direction of cajun and blues.
THE NEW ORLEANS PERIOD
His movement to New Orleans gives the music new impulses. Willy releases Victory Mixture independently. It is a wonderful tribute album with soul and Rhythm & Blues songs from New Orleans in the 50s and 60s. He initiated the New Orleans Revue with Dr. John, Eddie Boo and Johnny Adams. The Revue toured the Netherlands.
ACOUSTIC TRIO
After 2000, Willy continued to perform in a smaller line-up with acoustic instruments such as bass, piano and accordion. The full band sound with electric guitars, saxophones and drums had disappeared. The music got more room to breathe. He drew on songs from his extensive oeuvre and played unplugged rock ’n roll classics from the 50s and 60s. It can be heard on the album Acoustic Trio live in Berlin (2002).
The excessive use of drugs began to take its toll. The written songs became less appealing and Willy’s voice weakened over the years. His body began to fail him more and more often. In the end, it wasn’t drugs and booze that killed him, but pancreatic cancer. Willy died at the age of 58 on 6 August 2009.
PERFORMANCES
The concerts were an experience. Willy and the band gave their all with heart and soul. He was a charismatic performer and the big eye-catcher on stage in a sultry nightclub atmosphere. Willy sang heartbreakingly, strutted across the stage and smoked one cigarette after the other with graceful gestures. In his final years, Willy had difficulty walking and sat on a bar stool. He talked in between the songs like an entertainer.
Willy was a romantic and loved roses. For a while he draped the microphone stand at concerts with a garland of red roses. He also threw a bunch of roses into the audience at the end of his concerts. I saw Willy DeVille perform several times on the club circuit and at festivals between 1984 and 2005. My best memories are the club performances with his electric band from the 80s.
IMAGE
A street hustler with class and bravura, that is how Willy described himself. His appearance over the years made him almost as unique as his musical achievements. The sharply drawn face with changing hairstyles, head coverings and decorations and always striking clothes. In the Mink DeVille days, Willy looked like a chic and scrawny gypsy. Stretchy legs, a caricatural crest, a thin moustache, earrings, a gold front tooth, a tailored suit with a narrow tie and Italian pointed shoes. He could pass for a Mafia boss or a professional poker player.
After 2000, Willy became more slender. He often dressed as a pirate. In his last years Willy looked like half an Indian. He said he was descended from the Mohicans. He looked sick, pale and skinny and had a ponytail. The hair on the sides of his head was shaved.
TURBULENT LIFE
The music was accompanied by a turbulent life with lots of drugs and alcohol. There were many stories about him. Quarrels with record companies. He was said to be unfriendly to the band members who came and went. Willy owned a horse ranch that went bankrupt. His second wife had committed suicide when she discovered Willy was in love with another woman. After a car accident in 2000, he walked with a cane and had an artificial hip. Willy would suffer from depression and diabetes. True or false, the passion for music kept Willy going.
BREAKTHROUGH STAYS OUT
Unlike Bruce Springsteen, Willy DeVille was unable to break through to the general public. Problems with record companies, sticking to making traditional music that could not be categorized, little recognition in the US, wilfulness and drug use thwarted the breakthrough.
I have spent many hours listening to his rock, soul and Latin roots songs and the distinctive voice of Willy DeVille with great pleasure. He embodies the American music of the last century. I will always remember his performances in the clubs with the electric band. With his sentimental songs, he enraptures me and for a moment I escape from reality. He balances on the edge of sentiment but he gets away with it. Willy knows, like no other, how to sell his timeless songs convincingly. It is a pity that Willy DeVille is a footnote in music history. He found recognition with a small, loyal group of fans, especially in Western Europe. Based on his singing qualities, live performances and impressive oeuvre, he would have deserved more recognition among a wider audience.
10 GOOD SONGS:
- Just To Walk That Little Girl Home / 2. Heaven Stood Still (Le Chat Blue album);
3, Love and Emotion / 4. Maybe Tomorrow / 5, You Better Move On (Coup de Grâce album);
6. The Night Falls / 7. Storybook Love (Miracle album);
8. Across The Borderline (Horse of a Different Color album);
9. Let It Be Me (Acoustic Trio live in Berlin album);
10. You’ll Never Know (Loup Garou album)
5 GOOD ALBUMS:
1. Le Chat Bleu (1980) Score 7.5/10
2. Coup de Grâce (1981) Score 9/10
3. Victory Mixture (1990) Score 7.5/10
4. The Backstreets of Desire (1992) Score 7/10
5. Horse Of A Different Colour (1999) Score 7/10
Verzamelalbum:
Collected (2015) Score 8/10
Links:
Garland Jeffreys albums: Garland Jeffreys Albums – Pop music and rock
Into ecstacy with the music from Willy DeVille is a blog by © Pieterjan Brands, August 2024