In de jaren ’80 en ’90 groeide de Amerikaanse band R.E.M. – tegen wil en dank – uit van een college band tot een mega act. Hun muziek is pakkend en melodieus. Michael Stipe’s stem is uit duizenden te herkennen en ik hou van de gitaar sound van Peter Buck.
For text in English please scroll below
In mijn vorige blog heb ik mijn tien favoriete R.E.M. songs op een rijtje gezet. Eigenlijk vind ik de Amerikaanse band meer een album band dan een single band. Mijn favoriete albums zijn:
1)
Automatic For The People (1992) is een melancholisch album over de dood zonder dat het ondraaglijk wordt. De rustige en melodieuze songs overheersen. Het album opent sterk met nummers als Drive, Try Not To Breath, The Sidwinder Sleeps Toninght en de bekende ballad Everybody Hurts. Ook de laatste drie nummers van Automatic For The People zijn erg goed: The Man On The Moon, Nightswimming en Find The River. In het middenstuk slaagt R.E.M. er niet in het hoge niveau vast te houden dat we aan het begin en aan het eind van het album horen. Dat is geen schande. In zijn geheel is dit een heel goed album. De titel van het album Automatic For The People is de slagzin van een restaurant in Athens, Georgia, de thuisbasis van de R.E.M. leden.
Album score: 8.5/10
2)
Document (1987) was het laatste album van R.E.M. bij platenmaatschappij I.R.S. Het is goed te horen dat R.E.M. verder uit hun schulp kruipen en genoeg kwaliteiten hebben om hun alternatieve rock naar een groter publiek te brengen. De single The One I Love haalt in de Amerikaanse hitlijsten een top 10 positie. Het album biedt een mooie afwisseling tussen de lichte frivole rock en de donkere nummers. Document kent geen zwakke nummers en heeft als uitschieters It’s the End of the World as We Know It (And I Feel Fine), Finest Worksong en The One I Love.
Album score: 8/10
3)
Green (1988) is een sterk R.E.M album met een mooie mix van stevigere nummers (Orange Crush en Turn You Inside Out) en van ingetogen nummers (You Are Everything en Hairshirt). Een heerlijke en toegankelijke popplaat die geen zwakke plekken kent. Hoogtepunten zijn Orange Crush, World Leader Pretend en Pop Song 89. Het is hun eerste album bij het groter label: Warner Bros.
Album score: 8/10
4)
Life’s Rich Pageant (1986) is het vierde album van R.E.M. Het klinkt ruim dertig jaar later nog steeds als een klok en is daarmee tijdloos. Prijsnummers zijn Fall on Me (prachtig tweestemmig gezongen door Michael Stipe en Mike Mills), Begin the Begin en Cuyahoga. Life’s Rich Pageant werd grotendeels overschaduwd door de commercieel succesvollere opvolgers, maar het blijft één van R.E.M.’s sterkste albums.
Album score: 8/10
5)
Out Of Time (1991) is het doorbraak album van R.E.M. naar het grote publiek waarbij de single Losing My Religion één van de grootste hits van de jaren ’90 wordt. In een periode waarin de grunge stroming met stevige gitaarrock de boventoon voert met bands als Nirvana en Pearl Jam, komt R.E.M. met een heel ander geluid: vrolijke en gevoelige folkrock. We horen een meer gepolijst geluid, minder rauw en stekelig dan we gewend zijn van R.E.M.
Naast Losing My Religion horen de nummers Radio Song en Country Feedback tot mijn favorieten. Het album kent een paar inzakkers: het instrumentale Endgame en het laag gezongen nummer Belong. Juist door deze mindere nummers is Out of Time geen meesterwerk. Toch is het een fijne plaat die herinneringen oproept aan de begin jaren ’90.
Album score: 7.5/10
De sterkste albums heeft R.E.M. tussen 1986 en 1992 waarbij de groep elk album steeds populairder wordt. In de beginperiode heeft R.E.M. ook interessante albums gemaakt zoals Murmur en Fables of the Reconstruction. Na het succesvolle Out of Time en Automatic For The People blijft het zoeken voor de band. De zeven hierop volgende albums kennen hun momenten maar zijn als geheel van mindere kwaliteit dan de albums in mijn top 5. Accelerate (2008) en New Adventures In Hi-Fi (1996) zijn het prettig om naar te luisteren.
Link naar mijn tien favoriete R.E.M. nummers.
© Pieterjan Brands, oktober 2019
Photo by vipa on Trendhype / CC BY-NC-ND
Zelf hou ik meer van het R.E.M geluid uit de jaren ’80. Vooral het debuut Murmur en hun derde album Fables of the Reconstruction vind ik erg goed. Het rauwere geluid uit de begintijd spreekt mij meer aan dan het mainstream geluid dat we horen op Out Of Time en Automatic For The People.
Bedankt voor je reactie Rutger. R.E.M. maakte in de beginjaren alternatieve rock die rauwer en stekeliger was dan in de tijd dat ze grote hits hadden. Toen klonk de muziek gepolijster. Ik kan me goed voorstellen dat je een voorkeur hebt voor de sound uit de jaren ’80. Ik vind zowel de oude als de sound op Automatic For The People en Out of Time goed. Een kwestie van smaak.